عمرا حاضر باشم حرفی علیه روان شناسان کودک بزنم. آن ها زحمت می کشند، واقعا زحمت می کشند، می دانم و بنابراین آماده ام که چندتا از نظرات عجیب و غریبشان را کورکورانه باور کنم، حتی عبارت به فکر فروبرنده ای مثل " بچه ها دوست ما هستند" که هر چند جای سوال یا خنده های هیستریک دارد اما احتمالا می شود ریزگردهایی از حقیقت در آن پیدا کرد. چیزی که اصلا اعصابش را ندارم تمایل روزافزون روان شناس هاست به اصرار بر این که بچه ها واقعا آدم هستند!!
...آسپرین کجاست، جین کر...
.
.
.
پ.ن: اصلا یکی از دلایلی که کار با پسربچه ها را بیش تر از دختر بچه ها دوست دارم این است که معلم و مدرسه را به هیچ می انگارند!
۳۰ مهر ۹۳ ، ۲۰:۲۲