این نتوانم که آرزویت نکنم!

در سینه هیچ نیست به جز؛

آرزویِ تو! 

.

.

.

پ.ن:به یاد روی تو بودم، چه آرزو دیگر...چه خوش گذشت شب لیلة الرغائب من!

حافظ این قصه دراز است...به قرآن که مپرس!

اندرون، با تو

چنان انس گرفته است مرا

که ملالم ز همه خلق جهان می آید...

ای آن که طبیبِ دردهای مایی...

سعدی نه حریفِ غم او بود ولیکن...

شب های هجر را گذراندیم و زنده ایم

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود...

بهار بود و تو بودی و عشق بود و ...امید؟

گاهی چنان درین شبِ تب کرده ی عبوس...پای زمان به قیر فرو می رود که مَرد..اندیشه می کند که شب را گذار نیست......

.

.

.

پ.ن: به یادگار کسی دامن نسیم صبا..گرفته ایم و دریغا که باد در چنگ است...

بهارِ دلکش!(٧)

یا مقلب القلوب و الابصار

یا مدبر اللیل و النهار

یا محول الحول و الاحوال

حوِّل حالنا الی احسن الحال..

.

.

.

پ.ن: آیت الله قاضی انگار کمی بعد از مرگ فرزندشان گفته بودند که:"آدم باید فرزندش را هم به خاطر خدا دوست داشته باشد."........حواسم هست که هر انقلاب روحی که به سمتِ خدا نباشد شکست می خورد..

بهارِ دلکش!(٦)

کسی به من بهار بخشیده است...نمی دانم چگونه!