از حاج آقا مجتهدی رحمة الله نقل شده:
آقای آخوند از آقای نخودکی اصفهانی خواستند که او را موعظه کند. آقای نخودکی فرمودند: مرنج و مرنجان.
آقای آخوند گفت مرنجان را فهمیدم یعنی کسی را اذیت نکنم. ولی مرنج یعنی چی ؟ چطور میتوانم ناراحت نشوم. مثلا وقتی بفهمم کسی مرا غیبت کرده یا فحش داده چطور نباید برنجم؟
آقای نخودکی فرمودند: علاج آن است که خودت را کسی ندانی. اگر خودت را کسی ندانستی دیگر نمی رنجی...
.
.
پ.ن: یا رئوفُ یا رحیم...
...برپا، مریم راهی...
.
.
اردی بهشت بی تو برایم جهنم است
اردی جهنمی که همیشه پر از غم است...
گفتی که به دل شکستگان نزدیکی
ما نیز
د لِ شِ کَ س ت ه
داریم
ای دوست...
یک ربع مانده به زنگ تفریح بچه ها را برده ام حیاط پشتی مدرسه که درست چسبیده به کلاس خودمان، تا کمی هوای بهاری به سرشان بخورد و دست از کتک کاری بردارند. فکر می کنم چه بازی دسته جمعی ای بکنیم در این حیاط کوچک که بچه ها به جان هم نیفتند... بچه ها دست هم را می گیرند و حلقه می زنیم بعد خودم می شوم حاکم و می گویم آسیاب بچرخ بچه ها می گویند می چرخم و شروع می کنند به چرخیدن. آسیاب بشین..می شینم .آسیاب پاشو..پا میشم.آسیاب بخند.. بچه ها می خندند. آسیاب گریه بکن..شروع می کنند به جیغ زدن! می گویم گفتم گریه نگفتم جیغ! باز هم جیغ می زنند. یکی از معلم ها از طبقه ی بالا، پنجره ی کلاسش را باز می کند و می پرسد که داریم چه کار می کنیم که صدای جیغ بچه ها مدرسه را برداشته! من سرم را بالا می کنم و می گویم می خواستیم گریه کنیم اما بچه ها جیغ می زنند! با تعجب نگاهی دوباره به پایین می اندازد و پنجره را می بندد. به بچه ها می گویم خب حالا نوبتی حاکم شوید و بگویید که چه کار کنیم. بازی دوباره شروع می شود: آسیاب بچرخ..می چرخم..و بعد از چند دور....آسیاب "پاندای کونگ فوکار" شو!... و در یک چشم بهم زدن بچه ها با لگد و مشت است که به جان هم افتاده اند! و این گونه است که پسرها از یک بازی بی هیجان و کاملا بدون زد و خورد به کتک کاری مورد علاقه ی خود می رسند!
.
.
.
پ.ن.١: با خودم فکر می کنم که کاش من هم به جای گریه کردن جیغ می کشیدم...دلم می خواهد جیغ بکشم...جوری که صدایم را کل شهر بردارد....
پ.ن.٢: مثلا تپه های بزرگراه مدرس باید جای مناسبی باشد...
السَّلَامُ عَلَیْکِ یَا سَیِّدَةَ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ...
.
.
هزاران گل اگرم هست، هر هزار تویی
گل اند اگر همه اینان، همه بهار تویی
به گرد حسن تو هم این دویدگان نرسند
پیاده اند حریفان و شهسوار تویی...
آن بهاری که نسیمت را ندارد بهتر است
هر شب عیدش ببارد برف سنگین بیش تر
خواب دیدم نیستی، تعبیر آمد می رسی
هر چه من دیوانه بودم ابن سیرین بیش تر...
پ.ن:جریانِ عنوان از این قرار است که شاگردی دارم در مدرسه که هر چه شعر یاد می دهیم سرِ کلاس با افعال منفی میخواند! یعنی برایِ مثال شعرِ نوروز یاد میدهم: هی چرخید و بشکن زد و رقصید حاجی فیروز/هی دایره زنگی زد و شعر خوند واسه نوروز و الی آخر... بعد بچه ی مزبور میخواند: هی نچرخید و بشکن نزد و نرقصید حاجی فیروز/ هی دایره زنگی نزد و شعر نخوند واسه نوروز....باورتان نمی شود که چه طور بدونِ خطا این کار را انجام می دهد!