یک عاشقانه ی آرام...
آذری با آن صدای بی گذشت پرسید: " عاشق شده یی؟ "
گفتم: عشق نمی دانم چیست. بی تجربه ام. تازه کارم. نمی دانم این طور خواستن، اسمش عشق است یا چیز دیگر. فقط سخت می خواهمش.
- سخت خواستن، می تواند عشق باشد.
- گفته اند: "به شرط آن که سخت بماند و نرم."
- عجب کلکی هستی تو گیله مردِ کوچک!
- به زبانِ خاصی می ستاییدم.
- نمی ستایم، می آزمایم.
- آزمون هایتان به کاری نمی آید آقا! بیش از آن می خواهمش که تجربه کارا باشد.
- اگر او تو را نخواهد؟
- گریه کنان می روم پی کارم. دوست داشتن، یک طرفه می شود اما به ضربِ تهدید نمی شود، و این آن چیزی ست که سلاطین میخواهند: مردم آن ها را بپرستند، آن ها از مردم بیزار باشند. من نه سلطانِ ادبم و نه سلطانِ عسل. اگر نخواهد و بدانم که هرگز نخواهد خواست، گریه کنان کوله بارم را بر می دارم و می روم. فقط همین...
- اگر گریه کنان بروی تا کی گریه می کنی؟
- نمی دانم آقا! پیشاپیش، چه طور بگویم؟ برای گریستن، برنامه ریزی که نکرده ام.
- به اشاره سخن از از خصلتِ اصلی سلاطین گفتی. سیاسی هستی؟
- منظورتان چیست آقا؟ شما همه اش سوال های سخت می کنید. من شاگردانم را این طور نمی آزارم.
- علیه شاه؟ علیه حکومت؟
- من دبیر ادبیاتم.
- چه ربطی دارد؟
- نمی شود که کسی ادبیات این آب و خاک را خوانده باشد و بر کنار مانده باشد: " که بَرَد به نزد شاهان ز من گدا پیامی؟ که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی." من از عاشقان ناصرخسرو قبادیانی هستم.
- تو که از عشق چیزی نمی دانستی.
- از عشق به زن، نه عشق به مردمِ سیه روزگارِ وطن.
- این ناصرخسرو چه کاره است؟
- شاعر است آقا.
- کجایی ست؟
- از اهالی قبادیانِ بلخ است آقا.
- از آذری ها کدامشان را می خواهی؟
- عسل را.
- عجب ناکسی هستی تو! منظورم از شاعران بزرگ آذربایجان است؟
- باز هم آقا فرقی نمی کند. شاعر که نباید قطعا شعری گفته باشد...